Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Шайх Муҳаммад ибни Усаймин (раҳмати Аллоҳ бар ӯ бод) гуфтааст:
"Агар зан пеш аз чиҳил рӯз аз нифос пок гардад, пас бояд ғусл кунад, намоз бихонад ва ҳамаи корҳоеро, ки занони покиза анҷом медиҳанд, анҷом бидиҳад, ҳатто тавофро ҳам анҷом бидиҳад, зеро барои нифос ҳадди ақалли муайян вуҷуд надорад.
Аммо агар покиро набинад, ҳаҷҷи ӯ ҳанӯз ҳам дуруст аст. Вале ӯ набояд тавофи Каъбаро анҷом бидиҳад, то он даме, ки пок нашавад, зеро паёмбар (дуруду паёми Аллоҳ бар ӯ бод) зани ҳайзшударо аз тавофи хонаи Каъба манъ кардааст. Нифос дар ин маврид мисли ҳайз аст".